Czy istniałaby burżuazja królobójcza i rewolucja angielska (i sporo innych rzeczy, jak dziesiątki kolejnych rewolucji, demokracje, wojny domowe itd. w każdej części świata) bez pracy Williama Szekspira? Wydarzenia, które doprowadziły do angielskiej wojny domowej i ścięcia despotycznego króla Anglii Karola I, co miało miejsce w 1649 roku, zawdzięczają twórczości Szekspira (który zmarł w 1616) kontekst kulturowy, który pozwolił posłom Cromwella na poczęcie i rozwój ich ambitne rewolucyjne projekty.
William Szekspir
W miarę jak historia powraca, warto pamiętać, że tyrania została już oczyszczona przez Jana z Salisbury (1110-1180), który teoretyzował o legalności obalenia tyrana, gdy nikczemnie zdradził boskie pochodzenie swojej władzy. Jan z Salisbury wolał, aby rozstrzygnąć tę kwestię pochodzenie tej prawowitości, a dokładnie Bóg, ale nie wykluczał, że ci, którzy byli jej poddani, czyli lud, również się nią zajmą.
Epoka elżbietańska musiała uporać się z tym problemem, ponieważ była intensywnie zaangażowana w budowanie po tylu zagubionych i niespokojnych latach poczucia jedności narodowej i wspólnej świadomości historycznej, na której wzmocniono angielskie społeczeństwo, a jednocześnie monarchię. i uporządkować złożone drzewo genealogiczne.
Potrzeba jeszcze bardziej dramatyczna (wkrótce przypomnę ten termin…) zarówno dlatego, że nie brakowało przykładów zdetronizowanych przemocą angielskich władców, jak i dlatego, że Elżbieta I umarłaby bez spadkobierców i istniało konkretne niebezpieczeństwo osłabienia politycznego młodej potęgi wyspiarskiej zdała ją na łaskę chciwości najsolidniejszych i najpotężniejszych narodów kontynentalnych.
William Shakespeare wniósł duży wkład w projekty elżbietańskie. Jego dramaty historyczne były prawdziwymi dziełami propagandy i akulturacji ludowej. Szekspir zabawiał i informował, rozbudzał rodzący się angielski nacjonalizm i nadawał mu substancję o niezrównanej i niedoścignionej jakości.
Ale zrobił też coś lepszego. Z akrobatycznym geniuszem w dramatach klasycznych, a zwłaszcza w „Juliuszu Cezarze”, pokazał Brytyjczykom, że może istnieć bogatsze i bardziej wyartykułowane społeczeństwo polityczne niż elżbietańskie, bardziej otwarte na rozwiązania, bardziej dynamiczne i twórcze.