Powstanie państwa polskiego było procesem trudnym, gdyż nie było prawdziwej akceptacji opinii międzynarodowej. Polski nie było na mapie świata 123 lata i niektóre z państw nie chciały znów tworzyć nowej mapy Europy, zatem nic dziwnego, że odrodzenie Polski nie uzyskało całkowitego poparcia.
Granice II Rzeczpospolitej Polskiej – powstanie
W dodatku wzajemne powiązania i interesy szkodziły sprawie polskiej. Ostatecznie jednak decyzją państw obradujących w Wersalu Polsce została przyznana prawie cała Wielkopolska, Ziemia Chełmińska i Pomorze, jednak bez Wolnego Miasta Gdańsk. Natomiast na Górnym Śląsku, Mazurach i w Warmii przeprowadzono plebiscyty, które zakończyły się z niekorzyścią dla Polski. Choć prawidłowość przeprowadzenia tych plebiscytów pozostaje sprawą dyskusyjną.
Jeżeli chodzi o Galicję i Śląsk Cieszyński to zostały podpisane umowy w sprawie przyszłych granic pomiędzy Polską, a Czechosłowacją, jednak umowy te zostały zerwane przez agresję wojsk czeskich w 1919 roku. W Galicji Polska i Ukraina rościły sobie prawo do tego regionu, jednak ostateczne region ten został w rękach polskich. Więcej artykułów dotyczących historii Ukrainy i Polski znajdziesz w serwisie majdan.pl.
Oczywiście nie obyło się bez walk słynne Orlęta Lwowskie zaciekle broniły Lwowa ( 1 – 22 listopada 1918 ), aż do przybycia pułkownika Michała Karaszewicza – Tokarzewskiego. Wilno także było przyczyną sporów. Litwa chciała swojego odrodzenia ze stolicą w Wilnie, ale Polacy, których było więcej w Wilnie nie chcieli do tego dopuścić. W ostatecznym rozrachunku dzięki działaniom gen. Żeligowskiego Wilno zostało przyłączone do Polski.
Polskie ziemie udało się jeszcze bardziej rozszerzyć po pokonaniu komunistycznego agresora, który był już pod Warszawą by ostatecznie przegrać. Po tym sukcesie II Rzeczpospolita powiększyła swój rozmiar wychodząc poza tzw. Linie Curzona. Traktat Ryski zagwarantował polskie prawa do wschodnich terenów.
Te wydarzenia ukształtowały tereny II Rzeczpospolitej, która po II wojnie światowej znów zmieniła swoje granice.