Zamek to rodzaj budowli obronnej wzniesionej w średniowieczu głównie przez szlachtę lub rodzinę królewską oraz wojsko. Uczeni debatują nad zakresem słowa zamek, ale generalnie uważają, że jest to prywatna, ufortyfikowana rezydencja. Różni się to od pałacu, który nie jest ufortyfikowany; od twierdzy, która nie zawsze była rezydencją królewską lub szlachecką. Chociaż istnieje wiele podobieństw między tymi typami budynków. Użycie tego terminu zmieniało się w czasie i było stosowane do struktur tak różnych jak forty na wzgórzach i domy wiejskie. W ciągu około 900 lat, w ciągu których budowano zamki, przybierały one wiele form o różnych cechach, choć niektóre, takie jak mury kurtynowe i mola, były powszechne.
Zamki, będące europejską innowacją, powstały w IX i X wieku, po tym jak upadek imperium Karolingów spowodował podział jego terytorium pomiędzy poszczególnych książąt. Szlachta budowała zamki, aby kontrolować teren wokół siebie, a zamki były zarówno strukturami ofensywnymi, jak i defensywnymi; zapewniały bazę, z której można było przeprowadzać ataki i ochronę przed wrogami. Chociaż w badaniach nad zamkami często podkreśla się ich militarne pochodzenie, budowle te służyły również jako ośrodki administracji i symbole władzy. Zamki miejskie służyły do kontrolowania miejscowej ludności i ważnych szlaków komunikacyjnych, a zamki wiejskie często znajdowały się w pobliżu obiektów niezbędnych do życia w danej społeczności, takich jak młyny, żyzna ziemia czy źródło wody. Dowiedz się więcej o zamkach budowanych w Polsce, a dokładnie w Szczecinie: https://zachpomorskie.pl/polskie-zamki-szczecin/
Wiele zamków było pierwotnie zbudowanych z ziemi i drewna, ale ich budowa została później zastąpiona przez kamień. Wczesne zamki często wykorzystywały naturalną obronę, nie posiadały takich elementów jak wieże i opierały się na centralnej fortecy. Na przełomie XII i XIII wieku pojawiło się naukowe podejście do obrony zamków. Doprowadziło to do rozpowszechnienia się wież. Te zmiany w obronie zostały przypisane do mieszanki technologii zamków krzyżowców, takich jak koncentryczne fortyfikacji i inspiracji z wcześniejszych obron, takich jak rzymskie forty. Nie wszystkie elementy architektury zamkowej miały charakter militarny, dlatego urządzenia takie jak fosy ewoluowały ze swojego pierwotnego celu obronnego w symbole władzy. Niektóre wielkie zamki miały długie, kręte podejścia, które miały robić wrażenie.
Chociaż proch strzelniczy został wprowadzony do Europy w XIV wieku, nie wpłynął znacząco na budowę zamków aż do XV wieku, kiedy to artyleria stała się wystarczająco potężna, by przebijać kamienne mury. Chociaż zamki budowano jeszcze w XVI wieku, nowe techniki radzenia sobie z ulepszonym ogniem armatnim sprawiły, że stały się one niewygodnymi i niepożądanymi miejscami do życia. W rezultacie prawdziwe zamki podupadły, a ich miejsce zajęły twierdze artyleryjskie, nie pełniące żadnej roli w administracji cywilnej.